De schelle toeter van een aanstormende vrachtwagen maakte krachten los, met alles wat we in ons hadden zetten we ons af op het gescheurde beton. Nogmaals, dit keer langer en aanzienlijk dichterbij klonk de dreiging van de claxon van de massieve 18 wieler. Met een laatste krachtinspanning kwam er plots beweging in onze afgeslagen auto, luttele seconde later denderde het zwaarbeladen gevaarte op enkele meters achter ons langs. Lachend van opluchting en zwetend van inspanning plofte we tegen ons voertuig aan. Een zinderend begin van een reis, een subtiele aanraking en een openbaring waar adembenemende schoonheid en kiezelharde werkelijkheid elkaars grenzen overschrijden.

Zo machtig als de eeuwenoude Maya’s regeerde over de mystieke bergen, zo geïntimideerd en vol ontzag aanschouwde wij een voor ons onbekende wereld. Aan de paradijselijke stranden op de idyllische eilanden hangt een vreedzame sfeer, het hagelwitte zand en tropische wouden vormen samen met de azuurblauwe zee een fragiele eenheid. De milde warme wind die over je huid aait als een satijnen doek omarmt je aanwezigheid. Het verwelkomt je subtiel, forceert niets maar zet aan tot respect voor alles wat wij zien, voelen en zijn. De kalme wateren die ons de mogelijkheid biedt te reizen van de eilanden naar het vaste land herbergt een onzichtbare grens. Het opent de poort tussen 2 werelden, betreden van deze passage is geheel op eigen risico zodra je het paradijs achter je laat en de realiteit van het vaste land betreed.

Het mysterieuze gebergte, dat boven iedere horizon uit torent, lijkt als een slapende reus de tedere samenleving te borgen voor het kwade van buitenaf. Zo delicaat als de wolken draaien om de pieken, zo zachtjes als de wildernis op de bergen lijkt te rusten zo heftig, hard en onvergefelijk kan het leven zijn in de steden, inmiddels komt het kwaad van binnenuit. De geur van verbrand hout vult de lucht terwijl temperaturen blijven stijgen. We zijn in San Pedro Sula, een doolhof van smalle zandpaden, complete chaos van mensen op weg naar hun eigen doel. Zwoele latino muziek galmt door de straten, stofwolken doemen op terwijl kinderen voetballen op het lichtbruine zand. Overal zitten mensen voor hun huis, ze ogen tevreden en lachen vriendelijk naar onze aanwezigheid. Een tipje van de sluier is opgelicht over de rijke cultuur, onbevangen mensen en de pracht van het wonderschone Honduras, een pareltje verscholen in een spijkerharde schelp.